Նախագծի ղեկավար։ Աբել Բաբայան
Ժամկետ։ շուրջտարյա
Նպատակ։ Զարգացնել թարգմանության գրադարանը
Ընթացք։ Թարգմանություններ անգլերեն և պարսկերեն լեզուներից
Գրքի անուն։ Chicken Soup for the Soul
էջ 46
Սկսիր քեզնից
Հետևյալ խոսքերը գրված են Անգլիական եպիսկոպոսի գերեզմանի վրա։
Երբ ես երիտասարդ էի և իմ երևակայությունը սահման չուներ, ես երազում էի աշխարհը փոխելու: Երբ ես ավելի մեծացա ու ավելի իմաստուն դառա, ես նկատեցի որ աշխարհը դժվար կփոխվի, ուստի ես որոշեցի, որ միայն փոխեմ երկիրս։ Բայց դա նույնպես Բարդ էր թվում։ Երբ ես մեծացա մթնշաղի տարրիներին, վերջին հուսահատ փորձի մեջ, որոշեցի միայն փոխել ընտանիքս, ովքեր ինձ ամենամոտն են, բայց վերջում չկարողացա։ Հիմա որ ես պարկած տեղերի վրա, ես միանքամից նկատեցի։ Եթե ես ինքս ինձ փոխեի հետո նույն օրինակով իմ ընտանիքիս կփոխեի։ Նրանց քաջալերանքից, ես կկարողանայի ավելի լավ լինել երկրիս համար, ու ով գիտի, կարողա աշխարն ել փոխեի։
էջ․ 82
Ձեռքը
Թերթի վրա պատմում էր դպրոցի ուսուցչի մասին
ով խնդրեց իր դասարանի առաջին դասարանցիներին նկարել ինչ-որ բան, որ իրենք
շնորհակալ էին: Նա մտածեց, թե որքան փոքր կլինի այս աղքատ երեխաների շնորհակալները: Բայց նա գիտեր որ իրենք կերակուների նկարներ կնկարեին։ Ուսուցիչը ապշած էր Դուգլասի հանձնած նկարով… մի պարզ
մանկամտորեն գծված ձեռքը.
Բայց ո՞ւմ ձեռքը։ Դասարանը գրավեց վերացական պատկերը. «Ես
Մտածում եմ, որ դա Աստծո ձեռքն է, որը մեզ սնունդ է բերում», – ասաց մի երեխա: «Իմ կարծիքով ագարակատեր»
,- ասաց մեկ ուրիշը,- որովհետև նա աճեցնում է հնդկահավերը: Վերջապես, երբ
մյուսները աշխատավայրում էին, ուսուցիչը կռացավ Դուգլասի գրասեղանի վրա և հարցրեց
ում ձեռքն էր: «Ձեր ձեռքն է, ուսուցիչ», – փնթփնթաց նա:
Նա հիշեց, որ հաճախակի ընդմիջման ժամանակ Դուգլասի ձեռքներ բռնել. Նա հաճախ էր դա անում երեխաների հետ։ Բայց այն Դուգլասի համար շատ բան էր նշանակում: Երևի սա բոլորի Գոհաբանության օրն էր,
ոչ թե մեզ տրված նյութական բաների, այլ հնարավորության համար, ինչ էլ որ լինի
փոքր ճանապարհ՝ տալ ուրիշներին:
Գլորիա Սթայնեմ
էջ․ 87
Փոքր տղեն
Մի անգամ մի փոքրիկ տղա գնաց դպրոց։
Նա բավականին փոքր տղա էր։
Եվ դա բավականին մեծ դպրոց էր։
Բայց երբ փոքրիկ տղան
Պարզվեց, որ նա կարող է գնալ իր սենյակ
Դրսի դռնից անմիջապես ներս մտնելով,
Նա երջանիկ էր։ Իսկ դպրոցը չէր
այնքան մեծ թվում:
Մի առավոտ,
Երբ փոքրիկ տղան որոշ ժամանակ դպրոցում էր,
Ուսուցիչն ասաց.
«Այսօր նկար ենք անելու».
— Լա՛վ։ Մտածեց փոքրիկը։
Նա սիրում էր նկարներ անել։
Նա կարող էր պատրաստել բոլոր տեսակի.
Առյուծներ և վագրեր,
Հավ և կով,
Գնացքներ և նավակներ –
Եվ նա հանեց իր մատիտների տուփը
Եվ սկսեց նկարել:
Բայց ուսուցիչն ասաց.
«Սպասիր, ժամանակը չէ սկսելու»:
Եվ նա սպասեց, մինչև բոլորը պատրաստվան:
«Հիմա», – ասաց ուսուցիչը,
«Մենք պատրաստվում ենք ծաղիկներ պատրաստել».
— Լա՛վ։ Մտածեց փոքրիկը,
Նա սիրում էր ծաղիկներ պատրաստել,
Եվ նա սկսեց գեղեցիկներ պատրաստել
Իր վարդագույն, նարնջագույն և կապույտ մատիտներով։
Բայց ուսուցիչն ասաց.
«Սպասիր, և ես ցույց կտամ, թե ինչպես»:
Եվ նա ծաղիկ նկարեց գրատախտակին:
Կարմիր էր, կանաչ ցողունով։
«Այնտեղ», – ասաց ուսուցիչը:
«Հիմա դուք կարող եք սկսել»:
Փոքրիկը նայեց ուսուցչի ծաղկին։
Հետո նա նայեց իր ծաղկին,
Նա իր ծաղիկը ավելի շատ էր սիրում, քան ուսուցչին։
Բայց նա դա չասաց.
Նա պարզապես շրջեց իր թուղթը
Եվ պատրաստեց ուսուցչի նման ծաղիկ:
Կարմիր էր, կանաչ ցողունով։
Մեկ այլ օր,
Երբ փոքրիկը բացեց
Դուռը դրսից միայնակ,
Ուսուցիչն ասաց.
«Այսօր կավով մի բան ենք սարքելու։
— Լա՛վ։ Մտածեց փոքրիկը։
Նա սիրում էր կավը։
Նա կարող էր կավով ամեն տեսակ իրեր պատրաստել՝ օձեր և ձնեմարդուկներ,
Փղեր և մկներ, Ավտոմեքենաներ և բեռնատարներ –
Եվ նա սկսեց քաշել և կսմթել Իր կավե գնդակը:
Բայց ուսուցիչն ասաց.
«Սպասիր, ժամանակը չէ սկսելու»:
Եվ նա սպասեց, մինչև բոլորը պատրաստվան:
«Հիմա,- ասաց ուսուցիչը,- մենք պատրաստվում ենք ճաշատեսակ պատրաստել»: — Լա՛վ։
մտածեց փոքրիկը, Նա սիրում էր ճաշատեսակներ պատրաստել, և սկսեց պատրաստել
Դրանք բոլոր ձևերն ու չափերն էին:
Բայց ուսուցիչն ասաց.
«Սպասիր, և ես ցույց կտամ, թե ինչպես»:
Եվ նա բոլորին ցույց տվեց, թե ինչպես պատրաստել
Մեկ խորը ուտեստ.
«Այնտեղ», – ասաց ուսուցիչը,
«Հիմա դուք կարող եք սկսել»:
Փոքրիկը նայեց ուսուցչի ճաշատեսակին
Հետո նա նայեց իրենը։
Նրա ճաշատեսակները ավելի շատ էր սիրում, քան ուսուցչին
Բայց նա դա չասաց.
Նա պարզապես իր կավը նորից գլորեց մեծ գնդակի մեջ,
Եվ պատրաստեց ուսուցչի ճաշատեսակը:
Խորը ճաշատեսակ էր։
Եվ շատ շուտով
Փոքրիկը սովորեց սպասել
Եվ դիտելու համար,
Եվ իրերը ուսուցչի նման դարձնել։
Եվ շատ շուտով
Նա այլևս իրերը չէր սարքում:
Հետո դա տեղի ունեցավ
Որ փոքրիկ տղան և նրա ընտանիքը
Տեղափոխվել է մեկ այլ տուն,
Մեկ այլ քաղաքում,
Եվ փոքրիկ տղան
Պետք էր գնալ այլ դպրոց:
Այս դպրոցն էլ ավելի մեծ էր
քան մյուսը,
Իսկ դրսից դուռ չկար
Նրա սենյակ.
Նա ստիպված էր բարձրանալ մի քանի մեծ աստիճաններ,
Եվ քայլեր երկար միջանցքով
Նրա սենյակ հասնելու համար:
Եվ հենց առաջին օրը
Նա այնտեղ էր, ուսուցիչն ասաց.
«Այսօր նկար ենք անելու».
— Լա՛վ։ մտածեց փոքրիկը, և սպասեց, որ ուսուցիչը ասի իրեն
ինչ անել Բայց ուսուցիչը ոչինչ չասաց: Նա պարզապես շրջում էր
սենյակով.
Երբ նա եկավ փոքրիկ տղայի մոտ,
Նա ասաց. «Չե՞ս ուզում նկարել»:
— Այո,— ասաց փոքրիկը։
«Ի՞նչ ենք պատրաստելու։
— Չգիտեմ, մինչև նկարես,— ասաց ուսուցիչը։
«Ինչպե՞ս պատրաստեմ»: հարցրեց փոքրիկը։
«Ինչպես ուզում ես», – ասաց ուսուցիչը:
«Իսկ ցանկացած գույն»: հարցրեց փոքրիկը։
«Ցանկացած գույն», – ասաց ուսուցիչը,
«Եթե բոլորը նույն նկարն նկարեին,
Եվ օգտագործեին նույն գույները,
Ինչպե՞ս իմանայի, թե ով ինչ է պատրաստել։ — Չգիտեմ,— ասաց փոքրիկը։ Իսկ նա
սկսեց պատրաստել վարդագույն, նարնջագույն և կապույտ ծաղիկներ:
Նրան դուր էր գալիս իր նոր դպրոցը, նույնիսկ եթե այն դուռ չունենար հենց ներսից
դրսում։
Հելեն Է. Բաքլի
Աբել Բաբայան 